در ازدحام دریایی این همه دغدغه که زایده عصر ماست،خنده های اجاره ای وحرف های کرایه ای برایمان نا آشنانیست .ساکنان ذهنمان را اعداد وارقام سردوبی روح اشغال کرده اند.ساعت وثانیه ودقیقه یادمان می اندازد که باید لباس شتاب بپوشیم وتور بیاندازیم تا مشتی اسکناس شکار کنیم پیش بینی می کنم درچند سال آینده خودمان را در،آینه با تاخیر تشخیص خواهیم داد.ترمز کنیم ودستی بکشیم .به هر جا که رومی کنیم دیگر تورم نبینیم وگرانی. کمی به فکر باغچه باشیم وپرده را کنار بکشیم تا شمعدانی ها ستارها را نگاه کنند.
وقتی ماه خیره پنجره کوچکمان شد باور کنیم که آدمی پر شکوه است.شال گردنی ببافیم تا عشق سرما نخورد وبرگردیم به دیروز وبرسیم به باز باران،وادامه دهیم تا آنجا که :کودک من پیش چشم مرد فردا ،زندگانی خواه تیره،خواه روشن هست زیبا!هست زیبا!وگوش کنیم شاید قاصدکی تلنگر بر شیشه بزند،واگر دلمان برای خودمان تنگ شد،منتظر باران باشیم و عشق باید همین نزدیکی باشد، وقتی دلمان بی بهانه می گیرد وکفش هایمان را می پوشیم وراه می افتیم،می رویم آنجا که جایی برای رد شدن باشد.وبنگریم به معصومیت آرزوهای همه،به امید خود خدایی که بالا ست...
یادمان باشد هر وقت باران بارید دعا کنیم که هیچ سقفی زخمی نباشد.